Wat
'n opwindende week!
Gister
het ons dierbare vriende, Jan en Gerda Kaljee 'n draai kom maak by
ons beskeie “hartbeeshuisie”. Gerda was in haar prille jeug 'n
fisioterapeut, en sy het 'n aantal pasiënte met Gilllain Barré
Sindroom behandel.
Met
Bettie se nuwe Ballerina-raam in plek, besluit Gerda dat die tyd
aangebreek het dat Bettie begin leer om te loop. Haar rolstoel is
geparkeer aan die punt van die 3m lange paralelle raam, en toe met
behulp van Jan en Gerda weerskante van haar vir 'n bietjie
ondersteuning, begin sy treetjie-vir-treetjie al met die raam langs
loop.
Natuurlik
is ek baie senuweeagtig dat haar brose bene dalk onder haar kan swik,
dus stoot ek die rolstoel al die pad reg agter haar, nét vir
ingeval. Maar eintlik was dit gladnie nodig nie, want sy marsjeer die
drie meter afstand sonder enige voorval.
Gerda
is berug daarvoor dat sy 'n “slawedrywer” is, en dan is dit weer
terug na die begin om nóg 'n lengte te stap, en ook 'n derde keer!
Toe is Bettie poegaai!
Maar
nog is dit het einde niet! Nou moet sy eers tien keer op haar eie,
met behulp van die raam opstaan en gaan sit. Maar Gerda weet nie hoe
om tot tien te tel nie! Die tien draai naderhand hier by die dertig
rond!
Baie
dankie aan twee dierbare mense wat hulle kosbare tyd op hierdie
manier vir ons opoffer. Ons waardeer dit baie meer as wat julle
besef.
Maar
dit is toe nie die einde van die week se opwinding nie. Vanoggend pak
ek die bul by die horings, en besluit dat die tyd aangebreek het dat
Bettie gaan stort. Sy moes tot dusver tevrede wees met 'n bedbad elke
oggend, omdat die stort ontoeganklik is. Ek maak plan met 'n stoel
wat die hele stort vol staan. Met die rolstoel kan sy nie eers naby
die badkamer kom nie, omdat spasie so beperk is. Die enigste uitweg
is om haar op 'n wankelrige kantoorstoeltjie tot by die stort te
stoot en dan met groot moeite oor te skuif tot op die stoel.
En
toe, vir die eerste keer kan sy weer stort! Wat 'n vreugde!
Hierdie
hele operasie het my net weereens laat besef hoe belangrik
toeganklikheid vir 'n parapleeg is. Die afgelope week moes ons by 'n
bekende klerewinkel vir Bettie klere koop. Toe sy by die
aantrekhokkie kom om dit aan te pas, kan die rolstoel gladnie in die
hokkie kom nie, en was sy verplig om met 'n oop deur aan te pas. Dit
was vernederend!
Ons
is die Here baie dankbaar vir die wonderlike vordering wat my
Mosbolletjie maak.