Donderdag 05 November 2015

Bettie Donderdag 5 November


Wat 'n opwindende week!
Gister het ons dierbare vriende, Jan en Gerda Kaljee 'n draai kom maak by ons beskeie “hartbeeshuisie”. Gerda was in haar prille jeug 'n fisioterapeut, en sy het 'n aantal pasiënte met Gilllain Barré Sindroom behandel.
Met Bettie se nuwe Ballerina-raam in plek, besluit Gerda dat die tyd aangebreek het dat Bettie begin leer om te loop. Haar rolstoel is geparkeer aan die punt van die 3m lange paralelle raam, en toe met behulp van Jan en Gerda weerskante van haar vir 'n bietjie ondersteuning, begin sy treetjie-vir-treetjie al met die raam langs loop.
Natuurlik is ek baie senuweeagtig dat haar brose bene dalk onder haar kan swik, dus stoot ek die rolstoel al die pad reg agter haar, nét vir ingeval. Maar eintlik was dit gladnie nodig nie, want sy marsjeer die drie meter afstand sonder enige voorval.
Gerda is berug daarvoor dat sy 'n “slawedrywer” is, en dan is dit weer terug na die begin om nóg 'n lengte te stap, en ook 'n derde keer! Toe is Bettie poegaai!
Maar nog is dit het einde niet! Nou moet sy eers tien keer op haar eie, met behulp van die raam opstaan en gaan sit. Maar Gerda weet nie hoe om tot tien te tel nie! Die tien draai naderhand hier by die dertig rond!
Baie dankie aan twee dierbare mense wat hulle kosbare tyd op hierdie manier vir ons opoffer. Ons waardeer dit baie meer as wat julle besef.
Maar dit is toe nie die einde van die week se opwinding nie. Vanoggend pak ek die bul by die horings, en besluit dat die tyd aangebreek het dat Bettie gaan stort. Sy moes tot dusver tevrede wees met 'n bedbad elke oggend, omdat die stort ontoeganklik is. Ek maak plan met 'n stoel wat die hele stort vol staan. Met die rolstoel kan sy nie eers naby die badkamer kom nie, omdat spasie so beperk is. Die enigste uitweg is om haar op 'n wankelrige kantoorstoeltjie tot by die stort te stoot en dan met groot moeite oor te skuif tot op die stoel.
En toe, vir die eerste keer kan sy weer stort! Wat 'n vreugde!
Hierdie hele operasie het my net weereens laat besef hoe belangrik toeganklikheid vir 'n parapleeg is. Die afgelope week moes ons by 'n bekende klerewinkel vir Bettie klere koop. Toe sy by die aantrekhokkie kom om dit aan te pas, kan die rolstoel gladnie in die hokkie kom nie, en was sy verplig om met 'n oop deur aan te pas. Dit was vernederend!
Ons is die Here baie dankbaar vir die wonderlike vordering wat my Mosbolletjie maak.

Sondag 01 November 2015

Bettie: Maandag 2 November


Sedert my laaste blok het daar baie water is die see geloop. Intussen is Bettie uit die hospitaal ontslaan omdat die mediese fonds nie langer vir die rehabilitasie sentrum wou betaal nie.
Maar nou wil ek eers sê hoe baie trots ek op my Mosbolletjie is. Sy is nou nie juis iemand wat toesprake hou of in die openbaar praat nie. Maar Vrydagaand het ons gemeente 'n familiefees gehad, en by daardie geleentheid het sy voor 'n klomp mense getuig oor wat met haar gebeur het. Sy het vertel van haar hele ondervinding in die hospitaal en die rehabilitasiesentrum en hoe sy deur alles kon staande bly deur die genade van die Vader. Maar ook dat sy gedra is deur talle mense wat gedurig vir haar gebid het, besoek het en die talle boodskappies en oproepe van bemoediging.
Inderdaad is sy nou by die huis, en die uwe is verpleegster, fisioterapeut, shef, kopdokter, bemoediger, arbeidsterapeut en sommer ook die huishoudster, skottelgoedwasser en wasvrou. Maar ek doen die alles met groot liefde en baie blydskap, want my Mosbolletjie is by my!
Sondae by die kerk is ek maar baie suur, want almal koek rondom haar en kloek en kekkel met haar, en ek kry nou nie meer aandag nie! Nee, eintlik is ek gladnie suur nie – my hart swel van trots vir my brawe Meisie!
Die manne van ons selgroep het vir haar 'n ballerina-raam gebou waarin sy kan opstaan. Hierdie apparaat moet haar help om te leer loop, en Donderdag het sy dan ook haar eerste klein treetjie gegee met behulp van die raam. Dit is 'n reuse tree vorentoe.
Bettie is steeds baie positief en vol moed. Elke dag is 'n nuwe mylpaal in haar lewe waar sy iets nuut regkry.
Ek wil net weereens baie, baie dankie sê vir die talle boodskappies en briefies van bemoediging wat ons deurentyd kry, dikwels van mense wat ons gladnie eers ken nie. Dankie vir die talle besoekies in die hospitaal en vir die wonderlike ondersteuning van die lidmate van ons gemeente en ander vriende. Dit dra ons deur die moeilike tyd.
Louis en Bettie Nel

Maandag 14 September 2015

Bettie: Dinsdag 15 September 8:00vm


Ek moet groot om verskoning vra dag ek so lanklaas die blog geplaas het. Hier by ons gaan dit op die oomblik doller as kopaf!
Bettie is opgeneem in die rehabilitasie eenheid met 'n verstopping in die dermkanaal. En vir die eerste week kon daar baie min met haar gedoen word voordat hierdie probleem nie eers opgelos is nie.
Maar uiteindelik is dit met groot moeite opgeklaar, en toe begin al die “sports” in alle erns. Twee keer 'n dag oefen sy in die gimnasium. Die fisioterapeut werk daagliks haar gal, en dan is die arbeidsterapeut ook daar om haar deel te doen. 'n Dieetkundige hou haar fyn dop en 'n sosiale werker sien om na haar algemene welstand. Boonop monitor 'n dokter haar gedurig.
Bettie is meer in 'n rolstoel as wat sy in die bed is, en daar is maar min tyd om met haar duime te speel!
Daar is elke dag 'n bietjie verbetering. Sy het nou al heelwat beweging in haar bene, en sy kan al so ampertjies staan. Haar gemoedstoestand is baie positief en sy is steeds haar ou vrolike self.
Donderdag het al die verskillende mense wat met haar werk met ons as gesin 'n vergadering gehad. Daar het hulle breedvoerig verslag gedoen van alles wat met Bettie gebeur en van haar vordering. Ons het kans gekry om met hulle te gesels en vrae te vra. Hierdie personeel is wonderlik, en jy kan sien dat hulle waarlik omgee. Bettie is in baie goeie hande, en ek is baie positief oor haar herstel.

Maandag 31 Augustus 2015

Bettie: Dinsdag 1 September 8:00vm


Vrydag het toe nou nie sonder sy haakplekke verloop nie. 9-uur die oggend lê my Mosbolletjie gespit en gepolish, gereed om te ry, maar ál wat kom is die ambulans. En sy wag! Dan kry ek 'n moedelose oproep van Bettie: Die ambulans het gebreek! Daar word 'n ander ambulans van Durban af gestuur, en twee ure later is sy uiteindelik op pad.
Wanneer sy haar lê gekry het in die rehabilitasie sentrum, kom kloek ál wat 'n dokter en verpleegster en terapeut om haar, en elkeen wil kom sien presiés wie en wat hulle mee te doen het. En dan is daar die 2000 vrae wat volg: Is jy swanger? Rook jy? Suip jy? Watter operasies het jy gehad, en wanneer? Tot vervelens toe!
Sy word uitgereik met 'n rolstoel, en dan kom twee verpleegsters en vervang haar nagklere met gewone klere. Hier word nie geslaap nie – hier word gelééf en gewerk!
Saterdagoggend kom twee dames ingewals: “Toe, toe, dis opstaantyd!” En vir die héél eerste keer in meer as 'n maand word sy uit die bed gehelp in die rolstoel in.
Vryheid!
Ontbyt gaan nuttig sy in die eetsaal aan tafel. O wat 'n wonderlike bevryding van die bed!
Naweke gebeur daar nie veel in die sentrum nie. Sy kry 'n sessie in die gimnasium, en Sondag spandeer ons 'n heerlike tydjie saam met haar. Sy word net saggemaak vir wat voorlê Maandag!
Maandag begin al die aktiwiteite in alle erns. Dis 'n fisioterapeut wat haar pynig, 'n arbeidsterapeut wat haar die geheime van die lewe leer, en boonop nog twee sessies in die gimnasium. Teen slaaptyd is sy poegaai!
Maar dit gaan baie goed met my Mosbolletjie. En ek verlang my vrek na haar!

Donderdag 27 Augustus 2015

Bettie: Vrydag 28Augustus 7:00vm


Dis vandag groot opgewondenheid hier by die Nelle. Nege-uur vanoggend laai hulle my Mosbolletjie in haar Limozine, dis nou die een met die flitsende rooi ligte en die sirene wat “Pieee-Pôôô, Pieee-Pôôô” maak. Sy het promosie gekry na Entabeni se rehabilitasiesentrum. En as sy vandag op haar voete kon staan, het sy op en af gespring van opgewondenheid! Maar binnekort gaan sy dit nog doen!
Dis baie harde werk, en waarskynlik baie pyn en smarte wat voorlê, maar dis 'n reuse tree vorentoe, en ons is die Here oneindig dankbaar vir hierdie wonderlike voorreg.
Gisteraand het daar 'n kring vrouens om haar hospitaalbed gestaan om te help met die inpak en beplan. Gistermiddag bring dierbare vriende vir haar die mooiste klere om daar te dra, en een van die selgroepe koop vir haar slaapklere sodat sy nou uit daardie aaklige, onvroulike fraaibloufrokkie van die hospitaal kan uitstyg en 'n splinternuwe lewe aanpak.
Dankie aan al ons wonderlike vriende wat ons so op die hande dra. Deur hierdie hele tyd het ek nog nooit nodig gehad om 'n enkele bord kos self te maak nie. Ons vrieskas word permanent aangevul met oondklaar geregte, sodat ons net in die aand in die hardloop 'n bakkie uithaal en warm maak. Dit is Ballito se selgroepe wat sulke wonderlike omgeemense is! Liefde word sigbaar en prakties uitgeleef in hierdie gemeente van Ballito Gesinskerk!

Dinsdag 25 Augustus 2015

Bettie: Woensdag 26 Augustus 7:00vm


Gistermiddag het ons wonderlike nuus gekry: Die mediese fonds het uiteindelik na 'n week se geroei en gestoei besluit om Bettie se rehabilitasie goed te keur in Entabeni. Ons is albei in die wolke!
Maar nou wag ons weer vir Entabeni, want daar is steeds nie 'n bed vir haar beskikbaar nie. Dit kan moontlik nog twee weke duur voordat sy daar opgeneem kan word. Bid asseblief saam met my dat daar wel baie spoedig 'n opening sal kom. Intussen gee Bhavita, die klein fisioterapeutjie haar 'n harde tyd om lewe in haar spiere te kry. Ek bewonder die klein vroutjie wat soveel krag het om Bettie te kan hanteer!
En intussen gaan dit elke dag 'n klein bietjie beter. Sy is deurgelê en sat vir die bed, maar die vordering maak deur en deur op daarvoor.
Baie dankie vir julle ouens wat kommentaar lewer op hierdie blok. Ons waardeer dit meer as wat julle sal dink. Bettie lees elkeen van hulle, en dan huil sy lekker, omdat sy weet dat daar mense is wat waarlik omgee.

Donderdag 20 Augustus 2015

Bettie: Donderdag 20 Augustus 1:00nm


Ons wag steeds om te hoor van die rehabilitasiesentrum in die Entabeni hospitaal in Durban. Bettie is gereed om oorgeplaas te word, maar hulle wag vir 'n opening vir haar in Entabeni.
Dit gaan onder die omstandighede nou baie goed met haar, alhoewel sy nog gladnie op haar bene kan staan nie. Sy is steeds baie positief, en sy sien uit na Entabeni. Daar wag baie harde werk op haar om weer op haar eie twee voete te kan staan (en loop!)
Die drip het ongelukkig 'n bloedklont veroorsaak, maar die dokter is ook besig om daaraan te werk om dit op te los. Ek moet hier net noem dat die personeel van hierdie hospitaal deur die bank ongelooflik is! Daar is nie 'n enkele een wat nors is nie. Elke pasiënt en besoeker word hartlik en met groot deernis behandel. En al werk die fisioterapeut met Bettie se gal, doen sy dit met 'n glimlag. En ek kan dieselfde sê van die wonderlike span dokters wat haar op die hande dra. Baie dankie dat julle so mooi na my kosbare Mosbolletjie omsien!